Gecenin karanlığını sildi gözlerinden Bir başınaydı kadın yalnızlığıyla Yanaklarında süzüldü siyah rimelleri Kirpiklerinde yıkandı hüzünleri Nemliydi mendilleri akarken kara sular Kırmızı dudaklarına dokunan tuzlu suyu içti Çekti içini tutarken nefesini
Tutundu bir vapur iskelesinin demirlerine En az onlarda çürümüştü dizleri gibi Köpüklü bir dalga ıslattı saçlarını Üstünden geçen martı attı çığını Kadın bağırdı fırtınaya Deniz hariç duymadı hiç kimse
Rüzgar yaklaşırken ıslığında Kadın dalarken uzak şehirlerin mazisine Ateş böceği oldu yanıp yanıp söndü sokak lambaları Yaşama sancısı çöktü omuzlarına Boynunda yosun kokusu dudağında çürük öpüşmelerin izleri Lodos savurdu elindeki mutluluk resimleri O bir damla daha kattı mavisindeki denize
Bastı yürüdü pasaklı arnavut kaldırımlarından Karanlık çökerken sokaklara kaldırımlar da ıslanmıştılar Yorgun bir kelebek kondu onun omzuna Kanadındaki kadifesini sevdi dokunmadan Girerken evine saçlarını kurulamadan geçti penceresinin önüne Bakarken eski çerçeveli resimlere Çantasından çıkardığı rimelle yazdı yalnızlığındaki son şiiri…
*
Karanlığında kaybolan bir kadındı, O sadece yalnızlığıyla kolkola gezdi, Tenhalık kol gezerken sahilde, O hep sevdi fırtınalı havalarda sahilde yürüyüş yapmayı, Bir de gizlice denize bağırmayı Bir ben duydum bir de mavisindeki dalaglı deniz, O an gördüm dalgalanan dalgalı saçlarını....
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
SAHİLDEKİ KADIN şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
SAHİLDEKİ KADIN şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Gecenin karanlığını sildi gözlerinden Bir başınaydı kadın yalnızlığıyla Yanaklarında süzüldü siyah rimelleri Kirpiklerinde yıkandı hüzünleri Nemliydi mendilleri akarken kara sular Kırmızı dudaklarına dokunan tuzlu suyu içti Çekti içini tutarken nefesini
Tutundu bir vapur iskelesinin demirlerine En az onlarda çürümüştü dizleri gibi Köpüklü bir dalga ıslattı saçlarını Üstünden geçen martı attı çığını Kadın bağırdı fırtınaya Deniz hariç duymadı hiç kimse
Rüzgar yaklaşırken ıslığında Kadın dalarken uzak şehirlerin mazisine Ateş böceği oldu yanıp yanıp söndü sokak lambaları Yaşama sancısı çöktü omuzlarına Boynunda yosun kokusu dudağında çürük öpüşmelerin izleri Lodos savurdu elindeki mutluluk resimleri O bir damla daha kattı mavisindeki denize
Bastı yürüdü pasaklı arnavut kaldırımlarından Karanlık çökerken sokaklara kaldırımlar da ıslanmıştılar Yorgun bir kelebek kondu onun omzuna Kanadındaki kadifesini sevdi dokunmadan Girerken evine saçlarını kurulamadan geçti penceresinin önüne Bakarken eski çerçeveli resimlere Çantasından çıkardığı rimelle yazdı yalnızlığındaki son şiiri…
*
Karanlığında kaybolan bir kadındı, O sadece yalnızlığıyla kolkola gezdi, Tenhalık kol gezerken sahilde, O hep sevdi fırtınalı havalarda sahilde yürüyüş yapmayı, Bir de gizlice denize bağırmayı Bir ben duydum bir de mavisindeki dalaglı deniz, O an gördüm dalgalanan dalgalı saçlarını....
Duygu yoğunluğu hakimdi şiirde Beğeni ile okudum hazaldım okurken Kalemin daim olsun Saygılar selamlar
oyyyyy oyyyyyy sevdim bu sahildeki yalnız kadını vede onu anlatan mısralarınızı gerçekten en beğenerek okuduğumdu kimbilir kadının hikayesinde kendi yalnızlığımı buldum A dan Zye süper anlatım dı
duygu yoğunluğu ve sade dille yazılmış akılıcığı başarılı bir şekilde kullanılmış serbest vezin di yazan kalemi çağlayan yüreği kutlarım.harika çalışmaydı