birazdan kalkıp
hangi caddenin eve varacağını kestirebilecek adımlar atacaktı.
bir derunu ıslığı yakalamak misalini
vucuda getirecek adımlar.
uğur taşı arayan bir çocuğun
gözündeki seri kıpırtılar belirdi sokakta,
mahşere kolları incili ve çıplak çıkabilecek melekler gibi,
babasının gözlerine bakan esmer bir çocuğun gözleri.
diyordu ki biri
evlada ihyadır bir söz ki
öpmek alnından ve sarılmak ellerinle sırtına
çocuklar kelime kelime dökülür
tırpandan düşen başak gibi
kalpleri el gölgesi kadar serin
çabuk kırılır ve çabuk unuturlar
eğildi ve ellerini kutsal bir emanet bırakır gibi gezdirdi başımda.
-annen oğlum... ona iyi bak.
başka bir nesne gidiyordu sanki o an
giden bir alfabenin baş harfi kadar
ve hayata tutunabilecek bir lisan kadar mühim bir nesne
baba.
güneye
kuzeye
ülke aşrı bir ülke miydi babamın gözlerindeki bilememiştim.
hayat bir fabrika dumanı kadar karanlık nasılsa
ama yükseklere çıktıkça bembeyaz dönecektir bulutlar
ve ben babamın adını unutacak kadar büyüdüğümde
babamı hatırlamak için öfkelenecektim
ben hikmet
müberradan arta kalan hikmet
kadının uyluk kemiğine misal getirebilecek kadar hayalperest
bir ayrılıkla başlıyor öyküm
giyotine uzanan ay tutulmasına varacak kadar
yazacak ellerim



Ahmet Serdar OĞUZ/TEMMUZ