müjgan'la biz ağlaşırken
Ense köküme beton dökmüşler sanki
Ruhum çatlıyor müjgan! Masallarıyla beni uyutan peri Değneğini çekmiş üstümden Yerine bir cehennem zebanisi bırakmış Aklımı oyuyor geceleri aklım delik deşik, aklım havai de hele müjgan, sabahlarım gelir mi geri? Omzumdan tutup bastırıyor bir el beni İrtifa kaybediyor hayallerim Yıkıldı yıkılacak gönlümün çatısı Ya altında kalacağım hayatın Ya palyaçoyu oynayacağım Söyle müjgan hangisi? Parmak uçlarım sızlıyor tutmaya çalıştıkça ‘ben’i Çerçevesi ateşten bir cennetin kapılarını zorluyorum Her yerim alev kesilmiş, dilim damağım bile Üfleyemiyorum kendimi Bu yangın sönmüyor müjgan Bu yangın sönmüyor! Asi sözcüklerin eteğine sığınmak istiyorum Suçlamak kaderi, kederi; herşeyi! İmanım elvermiyor. Uzak dur müjgan! uzaktan ağlaşalım bakıp bakıp halimize Sana da dokunmasın nefesimin alevi! |
Güzel.
Fonda Ahmet Kaya, akılda Attila İlhan, yanında Sadri Alışık olacak...
Nasıl darmaduman eder o zaman şiirin sesi.