Songül doğdun işte, nasıl bi dünyaya doğduğunu bilmeden.Benim huyum bu sonra söyleyeceğimi önce söylemek. Yine aynı oldu.

Bu sokak oldum olası çıkmaz sokaktı. Belki İsmet dayı yolu kapayan iki katlı toprak
evi yapmadan önce de böyleydi.Hiç değilse insanlar çıkılmaz, çıkmaz değildi. Samimi
idiler birbirlerine karşı.

Annem bahçede olurdu, çalışırdı orada, yeşillikler arasında. Sebzeler eker yetiştirirdi.
akşam üstü bahçeden geldiğini bütün mahalle duyardı nerdeyse. Gür ve hiç kısmadığı
ve sözlerine hiç kısıtlama getirmediği sesli ve açık konuşmalarıyla sokağı doldururdu.

Ben dikiş makinasının başında olurdum. Balkon kapısı açık mahallede ne oluyor ne bitiyor haberim olurdu. Annem gibi diğer mahalle sakinleri de seslerini ayarlamaz
olanca sesleriyle sokağı doldururlardı. Kim n’apıyor,herkesin haberi olurdu.Bizim evde
yaşananlar da alenen annem tarafından mahalledekilere anlatılırdı. Kimsenin saklısı
gizlisi yoktu ki.

Artık herkes apartmanlara tıkıldı.Televizyonların başına oturduk önce, sonra uzaklaştı
herkes birbirinden. Gidip gelmeler azaldı derken aradaki mesafeler derinleşti. Evlerin
önünde el işi yaparken yapılan sohbetler tarihe karıştı.

Derken kimseleri beğenmez olduk. Sokakta oturup konuşanlara sanki uzaydan gelmiş
gibi bakılır oldu. Hele de bizim gibi değilse tahammül yok. İnsan olmak yetmiyor.


İsmet dayının evinin alt katı aylardır boştu.Kışın başında bir hurdacı oturuyordu bizim
sokak sakinleri beğenmediler, hemen imzalar toplandı , nihayet adamı çıkardılar evden.


Bir hafta öncedi baktım, çıkmaz sokağı çıkmaz yapan evin alt katı maviye boyanmış.
Birileri görünüyor derken kapı önlerinde oturmaya, konuşmaya başladılar. Bunlar
romandı yani çingene. Bizim sokakta çıt yok görünüyordu. İyi koymuşlar buraya diye
düşünüyordum. Sokakta çıt yok, kimse konuşmuyor. Perdeler bile çekilmiş sanki
kimse görünmüyor.

Romanlar, evin tuvaleti bozukmuş. Bir adam getirmişler,ona evin önünü açtırmışlar
arıza nereden oluyor baktırıyorlar. Balkondan uzanıp bakıyorum,konuşulanlara kulak
misafiri oluyorum. Adam vazgeçiyor çalışmaktan, arkasından koşuyor genç olanı onu
razı etmek için olmuyor. Söyleniyorlar. Genç olanın anne ve babası olduğunu tahmin
ettiğim karı koca çaresiz dizlerine vuruyor. Kadın gelip bizim balkonun karşısına
çöküyor.Kaldırıp başını arada bana bakıyor. Ben bilmiyormuş gibi konuşuyorum:

" Buraya taşınıyorsunuz galiba,hoşgeldiniz.."

" He ya, burayı tuttuk. Kaç gündür uğraşıyoz. İçindeki pislikleri attık.Tuvalet ayağı iyi
değilmiş bugün de onunla uğraşıyoz. Başım gözüm tutmuyo valla.."

"Kolay gelsin, Allah yardımcınız olsun "

" Sağol bacım."

Aklına gelmiş gibi soruyor:

"Gıda alıyo musunuz?"

İlk kez böyle bir soruyla karşılaşıyorum. Anlamama rağmen " Ne?" diyorum..Gıda diye
tekrarlıyor. Yok, almıyorum diye cevaplıyorum.Tekrar soruyor:

" Burda kim alıyo?

" Hiçkimse !."

Afallıyor,ne diyeceğini şaşırıyor.

Torunu ilerde ters çevrilmiş bidonun üstüne konulan büyükçe taşı doğum günü pastası
yapmış,üstüne üç sıra küçük küçük taşları da mu yerin koymuş durmadan yineliyor :

"İyi ki doğdun saana, iyi ki doğdun saana.."

Songül’ün arkasında dizili siyah saçları sallanıyor, esmer teni kızarıyor güneşten. Yarın
neler olacağından habersiz..

Kadın sürdürüyor konuşmasını:

" Benim oğlanla gelini oturtturacam buraya. Bir arada geçinemedik!"

Ne yazık ki dedikleri gerçekleşemiyor.Ertesi gün geldiklerinde kapıyı kilitlenmiş halde
buluyorlar. Bir kaç parça eşyaları arka kapıdan atılmış..

Kadın söyleniyor:

" İçerinin pisliğini temizledik. Evi badana ettik, dışarıya kapının önüne taş getirtip düzelttik, bundan Allah razı olur mu? "

O sözü bitiriyor oğlu konuşuyordu:

" Buraya ben tam beş yüz lira harcadım. İki senelik kontrat imzaladık. Kapının kilidini
kırıp girecem içerye. Ben haklıyım,verdiği sözden niye dönüyo. Müdür müymüş neymiş?"

"Ne müdürü,kim söyledi? Yüncü. Bizim kaç yıllık komşumuz" diye karşılık veriyorum."

"Bu kapıyı kırsam haklı değil miyim?"

" Haklısın. Bir de iki yıllık sözleşmeniz varmış."

Gidip kapının kilidini zorlayarak kırıyor, içeriye tekrar taşıyorlar hurda eşyalarını. Acıyorum. Annem yanımda ’Kızım sen n!apıyon, adamlar kapıyı kırdı. Bunlar cingân’ diyor.
"Cingân insan değil mi? diyorum. Ne yapmışlar görmüyor musun, hem anlaşmış hem de sokağa atıyorlar,bir sürü de masraf yaptırmışlar.."

Annem söylenmeyi sürdürüyor.

Kadın duymasın diye anneme sus diyorum.

Az sonra ev sahibi Remzi geliyor. Bir bağırış bir çağırış kaplıyor sokağı. Bağrışarak polise gidiyorlar. Polisten dönüşleri sessiz, herkes sanki dilini yutmuş. Bizim sokağın
sakinleri imza toplayıp polise şikâyet etmişler meğer. Böylece vicdanları rahat nasıl
uyuyacaklar diyorum anneme.. Annem sevinçli, kurtulduk cingânlardan diye.

Daha beş yaşındaki Songül’ü doğum günü kutlaması gitmiyor gözlerimin önünden taş
doğum günü pastası ve mumlarıyla, kulaklarımda çınlıyor ince çocuk sesi :

" İyi ki doğdun saana! İyi ki doğdun saana!."

!6. 6. 2012 Nazik Gülünay


Arkadaşlar okuduysanız bu bir şiir değil, öykü diye işaret koymadığım için şiir bölümüne düştü, okumak istemeyenlerden özür diliyorum, böyle kalsın,

hepinize sevgiler..