"Eskiyen zamanlar bunlar
gri tonda ağır yaralı az
kullanılmış aşklar
Serçeler hep sepya bakar bana
yanlış bir dönüşle boyunları kırılır"

sulu sepken bir vedanın yeni yetme hıçkırığında doğar şiir... yağız bir rüzgârın kanadında kanar işlenmemiş imgelerin doğacak kokuları... bir de zamanın izine sonsuz mırıldanmaları eklemek vardır... eskitilmiş düşlerin metruk susuşunda ki sağanak olur gelecek kelimelerin çınlayan sesi!...


"Yağmur yağar
korkar
korkudan korkuluk.
boy verir içimdeki tüm hülyalar
hasat zamanı kül ve gece
parçalandı zaman ve kırıldı düş"


yağmur kutsal lisanını haykırır hüznümün çekirdeğinde kıvranan gölgelere... korkunun kumsalına kıvranır karamsarlığımın kubbesi... geceyle pazarlığa tutuşan yıldızları düşürür soluğumdaki sûr yaralı yangınlar... ey hayallerimin devrik masalı! üstüm başım adressiz mektuplarını parçalayan senle dolu!...

bir bardak su içmek gibi
siyah ve siyah seyreder kentimin
tüm gece bekçileri
ve zaten siyahtır tüm yolculuklar"
aşk"a atılan minik pembe yatak odaları kadar.
uzak sevgili de siyah bakar"

renkelerimin en coşkulusu ile gargara yapıyor umudumun çırpınan son martısı!... göcebe teskinlerin geçici huzurunu içiyor ruhumun ilmeğine kördüğüm olan "uzak sevgili" ağrısı!... rûhani bir ezginin güvertesine konuyor şehrimin sokağındaki umutsuz sokak çocuğu bakışlı düşü... aşk, yarasına meftun yankının gözlerindeki dağ gelinciği... aşk, efkârı yüreğine yamalı kıyısı enkaz bakışlı yâr yüklü kıyamet gemisi!...

"dilimin ucunda dönüp duran dilin
yüzüme gebe
yüzümden çok uzak bir kente
sarı bembeyaz gölgeler
yüzümün yarası karanlık
yarısı sen.
şehir kadar unutulmuş bir sevgili
intikam alır"


gövdeme sensizliğin hiçliği saplanıyor yâr!... zincirinden boşalıyor söyleyemediklerimin beni tanımaz güncesi! intikamın sesini fısıldıyor varoşlardaki ötekileşmiş gölgeler... ama unututkları birşey var yâr! aşk, intikamı sonsuzluğun göğsüne asarak gelir yüreğinin yurduna...



"elim bardağı acıtır
bardak acır ve kırılır.
paramparça ve kan.
ellerimden tutup kaldırır şefkat
siler bulutlarımı
ellerim ıslak mendil yarası"

kan revan ruhumun şeddeli yalnızlığı! sessizliğin zikri çoğaltıyor vuslatın öksüz bakışı... hadi! parçalandıkça kendini tamlayan matematik olalım yâr! hadi! şefkati özledikçe silgisini kaybedenin ellerindeki silinmezlik olalım yâr! hüzünkâr karıncalar hu çekiyor sanki toprağın inleyen ıslaklığında... duyuyor musun aşk! imgeler söylenmemiş sözleri tutp kollarından getiriyor... âh yaralarımın yaralı bulutu... tutsan yüreğimin terketilmiş turabından... ve hasat hasretini toplaya toplaya umut olsa... umut olsa...


ş a i r bazen aşk bittiği yerde başlar...

t e b r i k l e r ...