son söz benim!
Hiç önemi yokmuş gibi çizgilerin
Rastgele yerlere sözcükler yazıyorum -Her birinin bir hikayesi var, diyor kalem Duymazdan geliyorum, Ne zamandır yaptığım gibi. Parmaklarım sızlanıyor Hatta sızım sızım sızlıyorlar Sanırsınız yüz yıl yazdım aralıksız Sanırsınız köşklerde büyüdüler dertsiz tasasız Üzgün olmakla beraber kulak arkası ediyorum onları da. Sol elim gülüyor bu duruma Biraz da caka satıyor aklınca Hiç kullanılmamış –sıfır- ya! İşte o anda kopuyor film Kalemi o yana geçiriyorum Ne yapacağını bilemez halde duruşuna inat Yaz, diyorum -ne yazayım? Yaz, diyorum Gerisini sen yazacaksın bundan sonra -önce öğrenmem gerek, diyor. Sağ elim kıkırdıyor: -tüm yorgunluğum geçti. Kalem söyleniyor: -Hikaye falan yok aslında. Son söz benim: Sessizlik lütfen! Filmi yeni baştan çekiyoruz. |
E ben yazım yanlislarina da bakmıyorum artık.
E diyecek söz kalmamış o halde.