sahillerim yaralıydı zaten
şimdi bakıyorum heveslisin
hayat demeye ölü sularıma
salonu ışıksız evler gibi
kendini korunak zanneden
bir çiğlikte
gölgesiz...

beni kimse anlamasın diye
kapkara şiirler yazıyorum
düşüncelerim düşüncesizce
eski yoksulluğumu özlerken
habire gitmek fikrine yatkın
bir özlemde
hayretsiz...

kenarları yabani otlu bir yolda
ateş rengi bir ağlayışa tutulurkendi
koynumda sakladığım şarkıyı yitirdiğim
ve o şarkıda kaldı ismi sevmenin
unutulmuş güzelliklerle bulandı ömür
alıcı kuşları sustu tümden gözlerimin
yabancı bir mevsimde
fersiz...

yıkıcı yağmurlardan arta kalanımda yaşayan
yağız hüzünlerle kan kardeşim oldu
dudak büküşün
yıllarımın yılkısına gözyaşımdaki
karşı evdeki çocukluk anımdın
tiftiklenmiş perdelerinde salkım saçak
ve üzeri meyve resimleriyle dolu
siyah beyaz albümlere hapsedilmiş
bir çift beyaz kahkahamız da yok
sissiz....

bahara yeni nevresimlerle hazırlanan
sade mutluluklar gibi sevmiştim seslenişini
yollara mağrur bakışımdaki tona
ve serin gidişlere alışkın yalnızlığıma
düşkünüm hâlâ
sessiz...

yalnızlığım bile bana uzak
bir yabancıya bakar gibi anlamsızım
kendimi izlediğim bu sonsuzluk aynasında
ve ağustos sıkıntılarıyla bulanık kalbim
ölüme yasaklar koyar bir öğle sonu çayında
ikinci bir ad arar sensizliğe
sensiz...




kağan işçen...