ben, ben’in çevirmeni, düzeltmeni, yazarı
ben gurbette, toprağından suyundan uzak
vuruyor başını taşlara
taş yarılıyor acıdan


nerde bir kaynak görse eğiliyor, bakıyor
el yordamı topluyor gözlerini, dilini
bir yerde vuruluyor söz
bir yerde yürekte nem


çiğdemin kökünde salkım saçak toprak
kendiliğinden dağılıyor,sarmalıyor elimi
ellerim gönlümün en usta neferi
’tüm’ bakışları çizmek istiyor yoluna


yetmiyor bir çöple yere çizikler atmak
güneşin gönlünün olmasını bekleyerek
bir yerde diriliyor söz
bir susam gibi dik gövdesini gererek


ben, ’ben’i aramaya çıkan, sazsız aşık
sessiz bir sokağın duldasında yalnız
herkes birbirini görüyor, kimse görmüyor kimseyi
kör görüntü içinde soluk alıp verişler


ellerimden tutmak, koşmak istiyorum yolda
yolda düzgün bir aydınlatıcı yok
’yok’ insanlardan ’var’ insanlar çıkarmalıyım
’ben’ bakınca aynaya ’siz’ gülmeli


ağlasam hangi gülüm doğrulur


8. 5. 2012 / Nazik Gülünay