Ters Düz
Diyemiyorduk ki;
"sizden de bu beklenir. bu kadarsınız işte.." diye, miktarınız veya zamanınız yoktu.. sen ve o vardı, ama biz yoktuk. gülüşünüz vardı, şiirler yazılırdı, sabaha kadar birbirimizi izlerdik... öyle bir bakış atardınız ki, çünkü siz öyle güzeldiniz ki.. ayna çatladı, ortaya sizden onlarca yüz çıktı ki.. hepsi farklı, hepsi acımasız.. sadece susuyorduk.. bağlıydı elimiz, kolumuz.. bağlıydı çünkü, tutunmuştuk belinize kıpırdayamıyorduk.. gözlerinizi görünce, ölüyorduk sur üfleniyordu üşüyorduk titriyordu kalbimiz seviyorduk işte öylesine ya da nasıl derler, ölesiye.. seviyorduk.. ellerinizi tutunca, tıkanıyorduk. vuruyordunuz sırtımıza ah.. vurduğunuz yerlerde, biz kalıyordu, iz değil.. kimlik değiştiriyorduk gölgenizi görsek bile.. ama öyle anlamsız seviyorduk ki, siz bir o kadar hak etmiyordunuz ki sevilmeyi.. karşılaştığımız zaman dibi açılıyordu, yerin.. biz her gece gömülüyorduk.. yerin dibi, gözlerinizdi.. artık gidiyoruz.. biz.. arkamızdan konuşabilirsiniz... her neyse.. ne kadar "duygusal.." diyorlarsa, bize.. işte o kadar, bacaklarını ört.. gel.. sesimi; duy,gusl,al.. gel.. Sevgili okurlar, biraz vakit ayırıp bu şiiri bir defa daha okuyalım. Ama şimdi bir de, tersten başlayarak. Onur Budak |