"Bir gün birilerinden duyarsın belki, başkası var derler, o seni unuttu derler, işte o an sustur hepsini. Çünkü ben seni unutursam, bil ki yeniden hatırlamanın mutluluğu içindir..."

nefesimi kesen bir şeyler var,
bağladığım kabukları soyup atan,
beynimin içindeki kalıpları kırıp döken,
inceldiği yerden bileklerimi kopartan bir şeyler,
o şey belki ellerin,
kim bilir...

bildiğim bütün duaları unuttum,
ne zaman kaldırsam ellerimi göğe, seni diliyorum
seni dinliyorum,
sesini,
ve sen kapatmadan yüzüme,
ben yüzümü kapatıyorum utancımdan...
sesinin kesilişini dinliyorum,
ki bu, dünyanın sonu...

ve ben her şeyin sonundayım,
dünyanın, senin, sana dokunmanın, seni sevmenin...
sonundayım diyorum çünkü, seni daha fazla seversem, zarar veririm,
yanındakilere, yaptıklarına, yattıklarına...
korkma.
seni sevmemin sonundaysam, bil ki yeniden sevmenin heyecanı içindir...

şimdi seni yeniden sevecek olsam,
aynı hataları yapar mıyım, bilmiyorum...
kim bilir, belki dokunmadığım kadar dokunurum sana,
etin acır mesela,
canın yanar...
ve tam da orada dur derim,
dur biraz, kal yerinde...
ben seni kandırmak için, seni kanatamam, bunu isteme benden...

"seni yeniden sevecek olsam diyorum ama, bunu isteme benden,
çünkü istemediğin kadar çok severim seni..."

zamanın içindeki akrebin akıttığı zehirle beraber ölüyorum,
bildiğim bütün duaları unuttum,
senin adını tekrar ediyorum içimden her adımda,
adım, adının yanına bırakılmış kimsesiz bir çocuksa eğer,
bil ki, sokağa attın avuçlarında büyüteceğin o çocuğu...

anladığın dilden konuşursak şimdi,
terk ettiğin o çocuğum ben,
yanındakiler ise, o.çocuğu...

bana geri dönmene olan inancımı yitirerek şimdi,

"damarlarımı kestim,
dünyayı defalarca sarabilirken, sana uzanamadığı için..."

Onur Budak