Çizmek değil resmini, yazmak da değil üstelik
Bir toprak arıyorum teninde
Öyle renk ile ifade edilemeyen
Özgürlük üstünde bir rumuz

Yalnız ölüm üzerine kurulan bir cümle
Ve Mısrasını kefenleyen şairler geçiyor aklımdan
Aklımdan bir de sen
Harf değil, rakamla ifade edilen bir bekleyiş

İsyan ancak bu kadar sessiz ve çıplak tenimde
Haykırmak işte, işte sen
Sefalete düşürür mü kalem
Kağıt çalar mı definelerimi gözlerinden
Hepsi olur… lakin…Yine
Fikrimin ilahi ıslığıyla arar dururum seni

Kuyudan şimali çıkarmak, sana asılı bir karanlığa
Doğarken kanımı silen bezi armağan ettiklerinde sana
Derin ve etçil bir kursağın lokmasına soyunmak
Sana giyinmek telaşı en çok
Bütün bir günün muhasebesi

İşte ellerim işte rakamlar sevgili
Bölümler varsayımları ayrılığa yoran farazi duygulardır
Ve Epilepsi bir kanundur sözlerim
Titrer sesim ve korkaktır elimdeki fırça
İz düşer, kuş, kellesi koparılmış ayrı bir asfaltta
Diretir deniz kızı ayaklarını kuyruğuna
Olmaz ya olmaz, ol denir yalnız
Yalnız ol
Asfaltta, sofrada, şarapta

Şarap değildi aslında
ilk gün ağartısı peneceredeki kızıllıktı
onu sofraya ve yoluma serdiğimden beridir
kırmızıyı ayrı bir cam kırığında saklamam

ey sevgili
saf tutulan ay tutulmasıdır sana gözlerimin şaşkınlığı
ancak nimeti toprağa götüren ölüler kadar
toprak diye keşfedilen kutsal imarethanelerine
aş sandığı elinde hicabeler
kıyı kasabaları
ve içanadoludan bir ben
gelip taş koyduksa sırası üzre
seni sen yapan
bu ellerimizdeki rakamlardır
mağrur olma
aşk, senin isminle kirlenmez


AHMET SERDAR OĞUZ/NİKSAR