/Nasıl konuşabilir kendini ölüm
minicik bir kızın bahçesinde?/

saçlarında iğde çiçekleri yetiştirdi annen
gülümsemenin İzmir kokan nefesiydi tenin
zayıf bileklerine bilezik yaptıydın hani
yağmurla çalkalanan hayatı


oysa kimse bilmedi kalbindeki kocaman ülkeyi


sözcükler yamalı bir hüzne yollanır şimdi
tekerlekli sandalyenin boş kalan sessizliğinde
hangi kitap öğretebilir yokluğun alfabesini
hangi resme düşürülebilir kayan bir ses


sustum, konuşmak ki yavan bir acziyet


sen nasıl bekleşirdin teneffüs vakitlerinde
nasıl yaslanırdın sırtına yaşamanın
sorardın sıhhatini pencerelerden rüzgârın


ah nazlı bir keman ağlaması geliyor artık ağrımdan


saçlarında menekşeli düşler yetiştirdi annen
gözlerin temiz bir sokağa açılan pencereydi güneşli
ve alnında eski, suluboya bir resim gibi dağıldı hayat


sen öyle nefis bir Türkçeyle severdin ki gülmeyi
ben bozuk bir lehçeyle ağlıyorum seni düşünürken


şimdi gözlerindeki yaşı sil güzel kızım
cennet ki gülümsemenin ana kucağı…