EBEDEN UĞUR/LA/SANA!...
EBEDEN UĞUR/LA/SANA!...
Mevsimlerden hicrân Aylardan çile... İçi geçmiş gün tadında Soğuk yalnızlıklar çarpar aksak solu/ğu/ma. Sıfırın altında kalemim Sızlar uğultulu beynim. Dayandım kapına yâr! Donmak üzereyken sevdaya Sıçrayıp evhamından Ruhumu aralasana! Ayaklarımda t/onlarca özlem Çehrende bi yürüsem İnan...! Taşar gözlerin kalbinden. Tazedir saçlarımdan yolduğum sancı Tut ellerimden...! Devrilsin avuçlarımdan bu rezil acı. Bir umut bile akamadım ayaklarına Cüzzam karanlıklar içtim diye kızma! Görmüyorum kederden Şefkatini yakıp Hıçkırığa boğdursana! Tarifi yok berbat olmuş halimin Devâ bulmaz kokuşmuş illetim. Terletme iliklerimi daha fazla Aşırı his aldı sözlerim. Düş de olsa iyi gelir ayrılığa Zülâl dudakları kandırıp Al/ın/yazımı kurulasana! El değme "sus" tutmuş yarama! Çığırtkandır yüzeyi Dikiş tutmaz hiçbir nâra. Bir ağıta kanıp Sakın parçalanıp dağılma! Kan dolandım baştan aşağı Vuruldum b/aksana! Paylama divâne mâsumu "Ah" kusar her y/an! Döv,söv ama Pas tutmuş kalemi bağrından ayırma! Hükümranlığında cefanın Hâmiliydim vurulmuş aşkın. Sırtlamıştım bir kere hüznü Bigâne kaldım susuzluğuma Eşsiz bir seraba bürünüp Çatlamış ruhuma damlasana! Takıldım eşiğine yâr! Ne bir geri Ne de bir ileri... Bırak da mıhlanayım incinmiş pervazına Göğüslerim her soğuğu Başlaldırmam hiç bir sızına. İçli bir ölüm çekti canım Dışlanmış bir hayata sakın acıma! Yakışmıyor gözlerine nehir Mağrur ol mâhım Bak,bir Fatih bağışlanıyor Eller değmiş ruhuna! Son isteğim sana: Paklayıp yüreğimi Ebeden uğur/la/sana!... (Sezgin Karadağ) |