Bir semaver buğusunda terk ettiğim çocukluğum
Geri döndüğümde kırılmıştı
Topladığım tüm kameri aynalar
Oturup bir yangın çektim ciğerlerime
Küle susayınca özlemler
Boğazımdan fışkıran hüznün kasaveti…
İçim söz gürültülü
Yağdı yağacak
Kendi kendime kalakalmışlığım
Ne sesini tanıyan dilim
Ne de adını çıkarabildiğim sevda
Öyle boğuk ve titrek
Öylece hırıltılı
Sallanan başucumda.

Dudaklarım
Her sabah düşlerinin salâsını okumaktan bit’ap
Omuzlarımda gömüp gömüp
Bir kez daha dirilttiğim
Ve taşımaktan âciz yanımla boy veren
Yalnızlığın buz tutmuş cenazesi

Geceler…
Bağrımdaki sancılarla yıkanan yüzümü
Çakılı kaldığım tavanda
Asıp kurutmaktan mürekkep.
Uyandığında kir beyaz bakışlarım
Bir maskem dahi yok
Usulca tazeleyip makyajını
Sokaklarda arz-ı endam eyleyecek!...

O mahşer belasında;
Bir annenin şefkatinden kopan mâsumenin
Tekinsiz yollarda
Örtüsü kayacak birazdan
Yeniyetme gülüşler ortasında
Sırrı topuklarına kadar dağılacak ardından.
Küfredecek bir kedi midesi taşanlara
Köpekler, soğuğu anlamlandıramayan perdeli nazarlara
Çocuklar, bunak ruhlara
Kar-ı-lar, heybeti yitik dağlara
Dağlar ki;
Omuzlarından hiç erimeyecek sandığı buzullara
Sevgi, saygıya
Aklar, karaya
Olması gereken
Olmak için soyunanlara
Ve aşklar ki;
Tutup yakasından yüzüne insansızlığın
El değmemiş onurunu kusacak
Utanmadan bir kez daha…

Bilirim
Böyle bitmez elemim
Sövüp saysam da
Diner mi şiddeti kederimin?..
Belki bir meczûbun kötürüm uykusunda
Aşıp aşıp ağları
Perperişan yolculuğun son vagonunda
Belki de kıyama kalkarken gözlerimden
On sekiz bin davalık
Hükmüne boyun büker
Göğsümde deliren
Bu mahşeri yalnızlık…