( Faşizme boyun eğmeden, zindanlarda katledilen özgür tutsaklar’a)

Yürüdüm, seni aradım
Her yer karanlık
Her yer suskun

Birden bire
Ay ışığının bakışı
Ve yıldızlar
Ve umursanmayan çocuklar
Ayağa ayağa kalktılar.

Durdum, seni aradım
Ama durmadı gözlerim
Ama durmadı künyesinde ölüm fermanını gezdiren zaman!

Şafak yırtınca
Kuşlar uçmaya başlayınca
Hastane ‘den yükselen çığlıklar susunca
Seni buldum ömrümün
Sararmış yapraklarında
İnzivaya çekilmiş mısralarda
Güneşe koşan çocukların bakışlarında
Diyarbakır zindanlarının
Munzur’a seslendiği
Özgürlük şarkılarında.

Sakın düşünme, hesapsız olduğumuzu
Bir akşam toplanan kemikler
Bir akşam kimliksiz ölüler
Şu puştlara diz çöktürecekler..

Sonra, seni alacağım avuçlarıma
Ve kapayacağım gözlerimi
Ve aralıksız adiloşun türküsünü
Okuyacağım.

Sonra, doğacak güneş
Ama parıldayacak yıldızlar
Ama ay’a koşacak çocuklar.

Cennet kapısını açınca
Zebaniler cehenneme atılınca
Yoksulluk son bulunca
Kendi hükmünü yazacak giden zaman
Adını deşifre ederek yarına
Görüşsüz günlerin karanlığında
Can çekişirken o daha
Bir kelebeğin bakışıyla
Konacak avuçlarına
ÖZGÜR’lük..!