Anlamsız kaldırımı kucaklayan rüzgârın cebinde buldum kendimi.
Sen tutunduğu daldan düşmek üzere olan yeşil yapraktın.
Mevsim ağır sancılar sonrası ölü bir umut sundu gökyüzüne.
Sen sonbahara meydan okurken, ben umudu yalnızca türkülerde duydum.
Öyle dokundu ki yürek yarama, yoksulluk tek tek kurşuna dizerken kahpeliği, düştün dalından sevdiğim.

Seni sürükledi rüzgâr fabrika kapılarına
Seni sürükledi rüzgâr ölüler mezarlığına
Derken uzattı ellerini rüzgâr
Ben fırtına sonrası, yalnızlığı anlatırken kırlangıçlara, dokundun sen
gölgesiz yalnızlığıma, dokunması gibi yağmurun toprağına.

Şimdi selamladım yüreğini
Şimdi konuk oldun soframa..
Sabırsız bir âşık gibi
Beklerim uzanacak ellerini
Ve biriktirdiğin içli sözlerini.

Yağan yağmur damlasına meydan okurken kerpiç damlar,
Sana elleşmek isteyen gök gürültüsüne sıkıp yumruğumu,
-Dur dedim!
Nerden bile bilirdim ki; bu yüreğinin derinin fırtınasıdır.
Şimdi belli belirsiz şimşekler toplanırken üzerime
Ve ümitsiz çırpınışlarını sunarken kuşlar elektrik direklerine
Ben derin yalnızlığın girdabında
Can çekişen zavallı..

Anlamak için aşkı, ustası mı olmak gerek coğrafyanın?
Ben bir çıraktım, yenildim aşk oyununda sevdiğim.
Sen şimdi boy verirken toprağının en bereketli ağacında
Sen minik serçeyi misafir ederken kucağında,
Varoluş ilkelerinin eksik cümlesini tamamlarken insanlık
Ben yok olmanın sahnesinde bir figüran
Ben cefakâr ömrün tezgâhında yontulan adam.

Var yaşlandır yüreğini kendi toprağında
Var otur uslanmaz yırtıcı kuşların sofrasına, ama bırak kalsın düşlerin geride.
Yine düşerse yolun, beklerim yargılarını kıramadığın rüzgârın kentine,
Olur da cebinden yuvarlanıp düşersem bir misket gibi rüzgârın
Dönüp ardını bakmadan, ezdirmeden solgun bedenini
Uğra ilk gördüğün mezar taşlarından ibaret olan, sessiz kentin sokağına!
Orada bir beni okuyacaksın, birde sol yanımda ismini
Yaklaşma ve kaldırıp taşı bakma yüzüme!
Utanırım, hatta kahrolur yanarım,
Yanarsın
Sen sonbahar mağduru yaprağım..