mavi çocuklar
sessiz şimdi bütün sokaklar
enkaz altından gelen çığlıklar biter… şimdi, kim ne arıyor bilinmez…suçlular bile çoktan kayboldular.. dudaklarında sımsıkı susup unutmadıkları birer isim kalır herkeste resimler anlamsız olur, birbirine benzer bütün ölümler çünkü! Gökyüzünü boyayan usta bir işçidir yalnızlık Ve acımasızdır katilleri güneş’in Neden doğduğunu bile bilmez bir çoğu Acıya müptela bir yaraya sahiptir her kanama Ve kimliği önceden fişlenmiştir kaç-ak yüzlerin Haykırısları ağıt olur gerıde kalanların veresıye defterinde, Susuşları bir insanlık suçu Müebbet bir yalnızlıktır son mısrası her şiirin Ve şairler ölür her gece Yazdıkları her şiirin son mısrasında... Kimliksiz mavi çocuklar ölür birde, coğrafya buna elverişlidir, Tarih kitaplarından ç-alıntı vatan hainliğiyle suçlanırlar, geçmiş bu günün tanığı seçilir Ve o günlerden kalma dar ağaçları O günlerden kalma cellatlar, çocuk parklarında Evlerin bahçesinde, en güzel oyunların tam ortasında Çıkagelirler, ansızın ve sessizce…susulur… Anneler ölünce nasıl susulursa öyle işte!.. Can çekişen kangren duygularla insan olduğunu hatırlayan birkaç yüz Ceplerinde kırık oyuncaklar taşır, asılsız iddalara kurban edilmiş oyuncakları Ve bir daha güldüklerini göremeyecekleri Mavi çocuklar ölür bu ülkede, toprak elverişlidir kana… Miting alanlarından, oturma eylemlerindeki sözsüz protestolardan, Cumartesi annelerinden alıntı sözlerin pankartları üretilir hiç durmadan matbaalarda İnsan beyninin efsaneleşmiş sevgi damarlarını alırlar gece yarısı operasyonlarında avuçlarında bir resim kalır, o nu gördünüz mü diyen çaresiz bakışların! Faili meçhul işçiler vurulurken manzarasız bir mezarlığın karanlığında Gören gözlerin körlüğü taşınır manşetlere…flaş haber diye! Enkaz altından bir daha ses gelmez Yıkılmış binaların üstüne yenileri kurulur Ölen insanların şeytanı taşladıkları bir hikaye anlatılır, duvarlara afişler asılır Lanetler okunur dünyanın öteki tarafından dili ayrı olan bir halkın üstüne Medeniyet dili-nde şarkılar bir tek Türkçe okunmalıdır! Oğlu öldürülen anneye, kana-yan yarasına kağıt yapıştırılmak istenir Ve her gün milyonlarca göz bu insanlık enkazı altında ölenleri Umursamadan, nefes alır… Enkaz altından bir daha ses gelmez İnsanlık ölmüştür çünkü! |