Üzgün Kozalakbeni avuçlarında uyut aylardan nisan günlerden salı olsun bilirsin ay yoksa karanlık gözlerimi kanatır.. kaplıcaları ısıtan bir maverada karlar ayrılıkları anımsatır soluksuz geçersin hemzeminleri affetmek, aşkı öldürmez inadına sızlatır bu yazgımız değildi sevgili biz küsmeyi mimozalardan öğrendik üzerimizde duran bu fani nefret aslında cahilliğin ardına sığınan masum bir ihânet kalem kırılmadıkça kağıt yırtılmaz ya hadi bana bir şiir daha yaz ya da gökyüzünden afili bir yıldız kopar/barışalım ya da kıyama çeyrek kala rüyâlar da birer tuzakken yaslan bu küheylân yalnızlığına güldür kendimize düşmanları hadi unut tüm yaşanmış hevesleri ve ebediyete çizilmiş pembe resimleri zaten ayın ondördüne ne kaldı hala is kokuyorken an tırnaklarımızla tarihe kazılı bir aşk yanığıyken tenimizde güneş hadi bir kozalak daha kopart takvimden (helâlinden...) Çiğdem Parlayüksel |
Tebrikler değerli Çiğdem...
Saygıyla esen kal...
Yalnızlığa isyan ettiğim şehir
Ne beni avutur sensiz
Ne de seni unutur bensiz
Ele avuca sığmaz bu şiir...