Üvey
sesi kısık kaldırımların
gözümde küçüldükçe dünya şaşıyorum kalbimdeki tortuya unutkanlığı unutan benim güzelliğinin karşısında... yalnızlık üvey annemdi koynunda ağlamaklıca üşürken tepeden tırnağa özlemeyi öğrendiğim ve kimseye çaktırmadan söyleşmeye küsmüşüm nefes aldığım her ana yarın kaygısıyla yarınsız... ayrılıkla benzeyen yanlarımız vardı ikimiz de yalnızlığı severdik ve yol kaygısı çekmeyeli ürküttüğüm kuşlar kadar aceleciyim ulaşmaya kerpiç sıvalı bir türküye ne uykularıma çekecek bir kapım var ne uyanmalarıma çalacak kapım yolcululuğum var otun acı kokusuna sadeliğine bir taşın içime işlemeden ölüm öpmek istiyorum mazlum bakışlarını... kağan işçen... |
öpmek istiyorum mazlum bakışlarını..
Güzel bir şiirdi,
tebrikler, selâmlar..