ben alıştım gemilerin kalkışındaki sessizliğine
alışamadığım senin bu neşesizliğine
bilirim sallanan mendiller olmaz kalkarken limandan
çığlığını duymamam bu şehri saran dumandan

dağılır mı içindeki hüznün bilmem
dalgalara sarılsam da yanına gelsem
güldürürmüyüm bilmem annem
haydi gel limana sevdiğin çiçekleri getirdim
rıhtım sen kokar birde buram buram yosun
çiçeklerim sen koksada ben senden yoksun

sis çökmüş bineceğim vapurum avlumda
bir deniz getirsem avluma iki damla deniz avcumda
acını silsem seni görmek için adın buğulu camlarımda
bırakıp gitme beni götürme eşyalarını bavulumda

şehrin ışıkları söndü ay küstü
karanlık üstümü örttü
kabusların üstüme çöktü
küstüm çiceğim de bana küstü
sen olmasan su kökümdeki yeni küftü

cebimde bana verdiğin cümlelerin
birde bana anlatığın ninnilerin
aklımda hep senin sevdiğin bahar çiçeklerin
hangisini sayacağımı bilemediğim kardelenlerin krizantenlerin

benim kış ortasında gezişlerim
baharı arayışım değil bu sana seslenişlerim
bak kollarımı açtım bu limanda çarparken esişlerin
gel bana yine baharları anlat güzel düşlerim
Ey annem Ayşe KARAN
Bu üşüyüşlerim senin hüzünlerin
benim kara gemilerim senin üzüntülere düşmelerin...
sana bahar çiçekleri getirdim kıştan çaldığım....
GEL HADİ BANA BAHARLARI ANLAT
ANLAT TA DA SÜTE DOYMUŞ BEBEK GİBİ BEN DE UYUYAM.....
GELMEZSEN EĞER...
GEM VURMADAN BİNERİM BİNDİĞİN GEMİLERİNE...