Kafa Tutar Gibi Göğe
1.
soğuk alaşımlarla sustu kent sokakta gergin özlemleriyle kadınlar mutsuz kadınlar hayata inançsız ağaçların farkında olmadan ölen bir kuş gibiler sanki... 2. şimdi sen hangi portreyi çıkarsan önüme aynı gri caddelerde ikimiz sessiziz yıkık eski binalar gibi kekre yorumsuz aslında baştan aşağı soruyuz anın felsefesi olmalı bu ömürden uzun... 3. uzak telaşı içindeki anneler önce hergün düşlerinde aşarlar yolları zaman kaygısı çeken çocuklar içinse düşle gerçek birdir anne acısı zamansızdır... 4. üşümek yalnızsa tek başına ısınmak imkansızdır yalnızlık üşüyorsa yalnızlık ısınmaz ki hiç... insan iki kişiyse de ısınamaz bir türlü kavuşmaktır insanın içini ısıtan sen konuşunca ısınır yalnızlık bana içim yalnızlığa sen sadece konuşunca... 5. -düşman kardeşler- sivrilir ağaç dalları kışın kafa tutar gibi göğe kirli bir kurşunîyle abanır gök öfkesi besler ağaçları... 6. zayıf iradeliyim halka bütün dolmuşlarda oturma odalarında semt okullarında voltajı düşük ışıklı ağaçlı kahvelerde aynı anda olmak istiyor aklım aklımı seveyim... kağan işçen... |
Güüzel şiirinizi kutluyorum, selâmlar..