İstanbul’da kar yağmış bir vakitte yokluğunun, yoksulluğunda çektiğim bir fotoğraf. Ankara gibi beyaz...

Perdesini araladığım yeni günde
Düşman oldum sensizliğe
Doğan güne gülümsemeyi unutan çehrem
Birde sisli düşler/perdelenmiş hayallerim


Rengi solmuş bir resim
Belki de siyah/beyaz bir film
Lambaları sönmüş karanlık bir sokakta
Gezercesine adım adım yalın ayak


İsimsiz bir mezarın başında
El açıp dua’ya durmak gibi
Belkide kefensiz bir ceset gibi
Avuçlayıp toprağı üzerine örtmek
Hem de diri diri gömülerek

Küçük bir umut olsa
Yarınlar inzivaya çekildiği vakit
Susmalarım isyana dönüşse
Lal olan dilim haykırsa sonsuzluğa

Yaralarım kan sızdırmak yerine
Kabuk bağlamaya başlasa
Yokluğun/yoksulluğun girdabında
Ben kendimi bulsam yeniden


Tükenmeden tutunabilsem geleceğe
Haykırsa, çılgınca naralar atsa yüreğim
Durup ardıma bakmadan
Dimdik ayakta durabilsem
Kahpeliklere, hainliklere karşı

Ah bir ayağa kalkabilsem…

s.ç