Yüreğin ağıtı bu olsa gerek..bazen insan kendine bile itiraf edemiyor,içinde yaşadığı acının izdüşümlerini..ya da dillendirmek daha da kanatacağı için sukuta ram oluveriyor..sessizlik büyüdükçe acı katmerleşiveriyor...

korkardım aynadaki yüzümü ellemeye
var mıydım?
sonra yüzün düşerdi omzumun ardından
camlara
*yaşadığıma inanırdım*
sonra kırılırdık ikimiz birden
anlardım...
ben fazlaydım

...Ve gitmek..aslında her gitmek bir parçanızı geride bırakmak değil midir..bedeni ileri doğru sürükleyip,ruhu geride bırakmanın verdiği acının bir tarifi var mıdır..

gidersem üzülme
say ki içinde çocukların çok olduğu bir hayal ülkesidir
san ki
benim yitik ülkemdir
bil ki
ağlamıyorumdur
ve bil ki artık hiçbir yerim ağrımıyordur...

..Ve unutmak,unutmayı denemek..yaşanılanları yokluğa mahkum etmek..kalbi kiraya verir gibi sık sık sevdalanmak..insan gerçekten sevdiğini unutup mazi yapamaz ki..hem yüreği formatlamak nasıl olabilir ki...

Eski çok sevdiğim 'unutmak' adlı şiirimi şöyle bitirmiştim:

Bilirsin ömür dediğin 'an' dır
Bu sevda hatıralarda kalandır
Düşün ki unutmak da var ama,
Her unutmak gönlümüze ziyandır...

....................uzun bir aradan sonra, yüreğimizde farklı duyguların med cezirini yaşatan bu güzel şiirinize birkaç kelam etmek gereği hasıl oldu.. içimizi titreten mısraların değerli şairine saygılarımla.