altın vuruş
bir martı çığlığı sessizliğin, kulağımda
her gece uykumu bölen deniz kokusu geliyor körfezden hasretini taşıya taşıya burnuma. sen, özlendikçe devleşen adam! ruhum giderek eriyor yokluğunun varlığıyla... verdiğin sözler geliyor aklıma ’hep’ ile başlayan... hiçliğine isyanda yürek ’hep yoksun’ ,’hep’ sevecekken. ’en çok’ larla sürüyor geçidi anıların şımarık,cüretkar,sevecen ve ’ennn’ çoklar... en çok da bunlar yaralıyor ruhumu. katmerli bir yoksunluk krizi yaşadığım altın vuruşu yaptığın gün,ölmüşüm cehennemden yazıyorum bu şiiri. |
kesinlikle altın vuruş canım
şahane bi final
HARİKASIN SEN...... (okumak müthiş bir keyif seni)