Ölmek kaderde var, yaşayıp köhnemek hazin
Bir çare yok mudur buna ya Rabbe’l-âlemin
Yahya Kemal BEYATLI

/aynasındaki kara isini silinceye dek gün
âmaydı gece/dekiler/le
sarhoşluğunda yudumlarken görünmezini
zaman ertesi /destursuz, apaçık vuruyor şimdiyi /



dünde bıraktığın, aynı yüz değil bugün
gözlerin gece körlüğünde, görmedi şahmerânı

istediğin kadar beyaz yalanlar söyle
nâfile
evvel yetecektin kendi kendine

aynı tadı bulamıyorsun
silkinemiyorsun
üstündeki ağırlığından

acının eleğinden, hakikate dökülemeyen
düşle gerçeğin arasındaki yolda
eğriyi düzeltemeyen doğrularınla
aynı rüzgârlı bozkırda
böyle sürecek günler…

sen, akmaya mecra bulamayacağın
yüzüp de varamayacağın
pervasız/ bilinmeyen bir kıyıya sürdün yolunu

acının tornasında çekilirken gözlerin
saklandın kendinden
saklı sudaki sözü içtin
bir ihtimâl diye diye
düstur edindin yanlışı…
bataklıktan çıkaramıyorsun şimdi
kötürüm ayaklarını

mabedinin karanlığından
kim geçer senden başka
hani nerde el verdiklerin?
suyu kesik, ıssız eski bir çeşmesin artık…

ruhuna pençelerini geçirmiş
görülmez sezilmez/inle
ne kadar geçmiş biriktirdin elinde

boş hayallerle yeniden
doğmayacak bahar coşkun
hükümran ettin, çöktün korkunun önünde
tuz buz ettin kendini
adını gömdün geceye
katilin sensin
dünden bitirdin bugünün ekmeğini

kozasında, gözleri intiharı içmiş ipekböceği
hiç sevmedin sen kendini
hayatı bağışlamadın
sağanağı başlamadan ölümün
göçürseydin dört duvarını
keşke barışabilseydin dünyayla dağılmadan

bilemedin /oysa, eşsesli değildi sesleri her zaman
marifet, çok sesliliğine kulak tıkamaktı
göremedin/ ağrısız, marazsız değildi hiçbir yaşam!


Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir