Gri Kent Yalnızlığı
-1-
pencerelere çökünce gece yaşamın tenlere giydirdiği yorgunluk bozkır kuraklıklarında kaybolunca düşler susardık şehir sessiz yok çay kokusu gökyüzü korkunç yalnız kalmamış uçurtma izi -2- gözlerde eski uygarlık kalıntıları eksiltilen yanlarımızla yaşlanıyoruz karanlık bakışlarımızdan güneş koşar adım uzaklaşıyor kimsesizliğimizin sessizliğinde kayıyor yıldızlar üstümüzde ömür lekeleri alınlardaki kiri temizleyemez ay bile yılların hiçbirşeyliği okyanusların esrarında avuç içleri sızlayan kağıttan gemileriz düne ağlar direklerimiz kendi ömrüne tutsak korsanlar albümler dolusu kullanılmış yalnızlıklar kalbin kazıntılarından yazılıyor şiirler uzaklara bakan kelimeler yanan dağlardan geliyor yürekteki kayayı eritecek sonu arıyoruz çöldeki ormanı -3- biliyorum yatağının baktığı tavan karanlık pencerenden süzülen ışık soluk gri bir kent sana bakıyor pencerene nefesimi bıraktım belki adımı yazarsın bir şiir attım yere içinde sevgi yanması bir ses adını fısıldıyor al içeri Fotoğraf kendi çekimim... |
yaşamın tinlere giydirdiği yorgunluk
bu dize parmağıyla "gece" yi göstermeli; " gece " denmemli...
tenlere yorgunluğun giiydirilmesi dolaysız çağrışım
usta bir dikişte iplik gözükmemeli...
...