Bulanık
darmadağın bir dünyada
saçmalama hakkımdı aralamak her kapıyı her bucağı bulanık kışın çıplaklığını düşündüm sözcüklerin doğal uyumuyla avazım çıktığı kadar bağırdım giydirmek için ağaçları zorla yokluğunda boş durmadım her kenti bir insana benzettim her mevsimi bir yüze hiçbir kent hiçbir mevsim sana benzemediği gibi sen de yoksun hâlâ köprülü bir kasabaydı duruşun gülüşün atatürk ilköğretim okulu kimsenin ayak basmadığı bir yaz sokağında en gölgeli köşedeki evin yalnızlığıyla böyle düşledim...düşlemek istedim... sandallar yüzdürdüm o pürüzsüzlükte buz mavisi cam yeşili açık pembe yeni uyanmış halindi o saf o pırıl pırıl temizlik güneşin çizdiği en güzel resimdi dünya birlikte izledik... kağan işçen |