fluvardı unuttum gözyaşlarını taşımakta zorlanan anıları yalnızca bir an yakın sonsuz öfkeli uğultusunda yorgun olmalı kaşları çatık hayat maviden griye dönen hayali artık sıfırın altında o gökyüzü gölgeler beton kör bulutlara asılı zaman yerçekimine aldırmayan flu gözler ardında yaşlandıkça solan o çocukların taze yüzleri ve birbirine benzer adımları hiç kimse ama hiç kimse hissedebilir yıldızlar düşüyor kırık mum ışığına bilmiyor muydun ne zaman kayboldu ortadan gülümsemesi parlak güneşi askıya alan aşk ki öksüz geçmiş kalbinle konuşan hiçbir şey yaptım ben başka her gün için yanlış namlusu seğiren yalnızlık dilimde kanıyor kelimelerim gecenin öteki yarısında lütfen dur karanlık uykusuna yatan gülüyor düş bozumları kendi çığlığımı duyuyorum kendi dudaklarımda ölüm beni benden ayırana kadar bir ayete riayet ediyorum hep-Rabbin için sabret * |
Çok güzeldi yine şiirin ifade edilişi, tebriklerimle.
Hayırlı bayramlar dilerim