...

’karanlığı emzirir
yalnızlığın göğüsleri...’’


Başlık buğulu bir hayat gibi…

Karanlık ve yalnızlık: birbirine âşık iki im’dir.Karanlık, yalnızlığın olmadığı saatlerde molaya çekilir.
O yüzden yalnızlığa ihtiyaç duydunuz anda, hemen karanlığa çekilin.Bu gölge de olabilir.
Gölge de karanlığın gündüz görünümüdür; bundan dolayıdır ki,gölge, hep karanlığı delalet etmiştir.
Görmek ve bakmak. Güzel imgeler mevcut.Giriş için sıcak bir başlangıç olmuş.


‘’mermer beyazı gece
hadi farzettim
her şey biraz eksik
az biraz da fazla…’’


Bir gece var…Ve uykusuzluk çeken O. Olmasına olur da, böyle olur ancak.Kesinlik yok.İhtimaller.
Daha girişte başlık buğulu demiştim.Şiirin ikinci bölümü de buğulu. Seçebilmek güç.Gözlerimiz kayıyor uçurumlardan.Tutabilene aşk ve yalnızlık olsun.


‘’oradaydım bende
ne geçmişin
ne de geleceğin’’

Ben şahidim her şeye.Ben şahidim kendime’ der gibi.Gelecek ve geçmiş.
Daha fazlası…Önce önümüze serdi duyguları,sonra ben diye kendini gösterdi.
Gelecek ve geçmiş,daha fazlasını da kapsar.
Biz de şahidiz,ölümün rengi beyaz…


‘’ne çok temiz kalpliydik
ne de çok tenezzülsüz oysa’’


Kötü olan kalpler mi,yoksa biz mi? Kalpleri kim kirletti peki?
Gören var mı? Düşünmek gerek. Ki-r-lenmek hiç güzel değil. Sadece özel,o kadar.



‘’hiç bilmediniz
vicdan aracılığı ile tanıştığım…’’


Biz bildik de,onlar hep tecahülü arif yaptılar.Biz de hiçbir zaman öğrenemedik.
Kimin vicdanlı,kimin vicdansız olduğunu.Anlayana kadar da vakit doldu.
O da yalnızlıkla oldu dediler.Sustuk; kustuk.

Bildik…




‘’sadece ben istedim
kan geldi
duygularımdan…’’


çoğu zaman ‘’mutluluk’’ hayal olduğu için mutluluk verir bize.Gerçek ve düş.
Şairin ifadesiyle hayal’
Ama O’ istediği içindir bütün bu acılar.Acı çekmek de bir mutluluk’tur.
Ölüm’ün mutluluk getireceği gibi. Mevlana’yı düşünün; Şeb-i arus: Düğün gecesi’
Oysa ölümdü.Ve mutsuz olması-olmamız gerekirdi; ama yok.Mutsuzluk da bir mutluluktur: paradoks.
Acı özgürlüğü getirir.Özgürlük ise mutluluk.Mi?
İlk bölümü böyle okumak istedim.Belki de öyle okumamız gerek.
Hayal ettim sadece.


‘’lanetli büyünün
ciddiyetsiz haykırışları korkunç
savruluyor bilmem kaç yana
susun çocuklar…’’


Beyza, bulur bulmasına da.Ya kızıl,o bizi bulabilecek mi? Saklandık.Sağım-solum söbe.
Açıyoruz gözlerimi karanlık.O da yalnız bakıyor zaten bize.Çocukları kimse susturamaz,
o da bir hakikat.

Hakikati anlayabilene…

Büyü’yorum.; ama lanetli.Alın bu laneti başımdan,üşüyorum.

‘’Çıplak Hakikat’’…



‘’söyleme hiçbir şey
gücünün aşkıyla…’’


Hayat dedik,
Karanlık dedik
Aşk dedik,
Yalnızlık dedik
Gece dedik,
Beyza dedik
Kızıl dedik,
Sevda dedik
Önce dedik,
Sonra dedik
Dedik dedik dedik…

Ama kimsenin aklına 'Aydınlık' gelmedi…


Diyemedik.