acemi solurduk havayı
usulca giden gölgelere bile bakmaya sanki erken
kurtların kente inme vakti uykuya düşkün
unutulmuş kasaba pazarlarında kaçırdık aşkı
aslında aşk değil imkansız olan
eskiyi yaşamak mümkün olsaydı...

balkonlara soğuk değince
alışmak zorlaşır iki kişilik hayallerin
gün ışığını uğurlaması
sokağın uğultusundan bir ses eksilir
ömrümden ne kadar iki varsa
kaybolur
yiter gider
yırtık zaman açgözlüce beslenir
doyuracağı yeni acılara...

sevmek eylemini
bütün zamanlara aynı anda
seni anarak çekiyorum
dilimdeki uğraşta kalıyorsun
beynimdeki hınçta
yüreğimdeki sonuçta
sen hariç seninle ilgili her şey
bendeki yokluğunda revaçta...

kendime göre biçtiğim düşsel kumaşta tenin
rüyalarımda sarınarak avunuyorum
kırıntısına sıcaklığının
uykuda ölmek istiyorum...

havayı acemi solurken
geç uyandık karlı sabahlarına aşkın
kentimizi kurtlar bile terk etti
hiç güzel anımsanmamış kasaba pazarlarına
cahilce umarsızdık
aşk değildi aslında imkansız olan
eskiliği bile silinmiş bir eskiye dönmekti...



kağan işçen