AğRuha üflenmiş sur, helak edilmiş bir kimsenin ancak ölüm kalıntısıdır Ve yaşam avucumda ufalanır… Başım bana kalsın, sağ başım, sağ yanım Her sola dönen sapak Çıkmaz bir sokağın en geniş dönemeci oluyor ayakuçlarımda Parmaklarım sızlıyor Ömrüm dökülüyor bir çatının saçaklarından Saçlarım ise kuş yuvasını andırıyor Başka rüzgârlar tarafından dağıtılmış Divandan şiirler oturuyor gözümün içine Her biri yâre giderken yara almış kişilerden bahsediyor Yar olacakken yar dibinde ölen dizelerden… Dizlerim kanamakta Ayaküstü çok gitmişliğim yordu beni Şimdi dizlerim soğuğun nabzını tutuyor Ve olabildiğince ağırlığınca fikrimin küfür ediyor… Küflenmiş bu sokaklar! Örümcekler ise ağ kurmuş düştükleri başıma. |