yokluğun kapımı çaldı
içeri davet ettim
önce,havadan sudan konuştuk
bulunca adet yerini
sustuk.

ne çok biriktirmişiz meğer
ne çok sustuk
küskünlüklerimizi
içimize kustuk.

yokluğun izin istedi
kalkmak için
yeterince sustuk,dedi.
kapının yerini biliyorsun,dedim.
hayır,bu ilk gelişimdi,dedi.

yolu gösterdim isteksizce
çıkacakken;
evin karanlıkmış,dedi.
yüzünü pek iyi seçemedim
acaba değiştin mi?

ürkekçe gülümsedi
sahte birşeyler vardı
dudağının ucunda
saklamaya çalıştığı
bir hüzün belki
belki,yalan vaatlerin
tedirginliği.

hiç bilemeyeceksin,dedim
benim bilmek istemediğim gibi


kapıyı ben çekerim,dedi.
uzatırken soğuk ellerini.
son kez,dedi
alev alev yanan gözleri
son bir kez tut beni,hadi!

(tutarsam,bir daha bırakamam ki!)

dedim,git hadi.
zaten,hiç gelmemeliydim,dedi
ve gitti.