Bilinci açık bir şiire söylendim dün gece
yoğun bakımda kaldığını unutarak hikâyesinin
kıvrandığı sancı, güne düşen ölümlü kavşak
kaleme bağlı öylece dinledi beni
minik pırıltısından güç alarak pervazdan giren kentin
yorganını çatılara örten yorgunluğunda
birkaç taze kadın isine bürünen gerçeğiyle
yalnızlığın biçimsiz şeddesinin



-üç beş bayat erkek narasıydı
çığlığından düşen yaprak-



‘şafağı sökük olur’ derdi bakımsız bakışmaların
kuşlar iplik tutmanın öneminden habersiz
dağların göğsünde övünçle çırpınan bir yavru güneş
ötesinde kimliği kayıp anne gökyüzü
oysa dermanı vardır eski iğnelerin bile
teyeli maviye erdirmeye



kırılır sözün kozasından sarkan hayat
imleci boğazımda iki nokta üst üste:
kıyamet adressiz bir istikamet.



sessizce dinledi, nefessiz, kırgın
babasız çocukların düştüğü yeryüzüne öfkelenerek
gönlünden kopan sadakayla vurdu dili:
‘ölüm bir elmanın merkezidir sevgilim
yaşanası şiirlerin kurtlandığı’



içini vesveseyle dolduran dizelerin
musluklarına uymayan cuntalarında açtı sardunyam
sordum gençliği parmakla tartan bakışıma
göz yaşının kaç olduğunu…
usulca kalktılar ömrümden cevapsız
oysa aşk bir delinin güncesi
okumak derdine düştüğümüz



söylendim dün gece açık bir şiire bilinçsiz
kenevire koktu oda, her şey, imge
dumanlı yastığa gömüldü kafa kağıdım
çığlığım kanattı sözcükleri asıl
aşk çok korkusuzdu!