HeleHele sesinin buyurgan kimliğiyle yürüyor gölgen bencilliğinin kendine bile tahammülü yokken her sabah uyandığımda senin yalnızlığını da düşünüyorum bütün yalnızlıkları düşündüğüm gibi süzgün bakışlı bir bebeğin ağız kokusunda hayat kör bıçakların elinden kurtulur illa ki bulanık acılarla ve yitik kırallığını arayan bir zavallıya acımaya nerden başlayacağını bilmez insan değirmenidir yüreğim ayrılıklarınızın gece gündüz ayık uyku siyahlarınıza yıldız olsun isterim hele gözyaşlarım solmuş gülün yaprağı sıcak bir açık yeşilde umutlanır ve siz sevgili insanlar böyle soluk soluğa sizler için sizler için soluklanırım Kağan İşçen |