Minyatür Çığlık// tırnakları kopuyor gecenin elleri ziftli bir zangoç/ çanlara dokununca eksenimde bekleşen bir grup ağzı salyalı puşt gün doğmayı unutmuş sırtından evi alınmış bir kaplumbağa gibi/çıplak atıl bir korkaklıktan kaçmaya hazırlanıyorum ...... don vuruyor gözbebeklerime üzerimi ört anne öyle ört ki, öldüm sansınlar // Çiğdem Parlayüksel |
Ama şiirin evrensel dili,baştan çıkaran cazibesi hep ön planda...
Ve...İnanın,en çok da:
Şiirlerinizde;
Sevgiden ölüyor insan...
Sonsuz saygılarımla...