Sıvas Şehitlerine

onlar, içlerindeki sabî saflıkla
sanrı sandılardı arkadaki ışığı
üleşemeyenlerin
aynı yöndeki içleri
yankıdı çığlıklarında
sardı dört bir tarafı
ortaçağ bekçileri
durma kırbaçladı geceyi
koştu koştu koştu…
ve ağzından sarkan alevli diliyle ulaştı menziline!

kelebek ömrüydü belki yaşam Tanrı’nın sözüyle
ipekböceği iken
insan eliyle
sığda son buldu soluk
içinde, yol kesen bin eşkiya kurşununun
ıssızlığına gömüldü kalan

melânkolik uyuşuk zaman
her yol çıkmaz
uzak
dilinin bulamadığı söz

/bâkirliği çiğnenen barış talan/dı
acıyla yıkanan
sözün sedâsında sükût/

arkadan vuruldular kalleşçe
kalemden düşen sözdü mermi
ak kâğıttan toprağa düştü
karanın isi lekeleyemedi
kalemin ucundan döküldü
açtı tomurcuk sözler
yazdılar yazdılar yazdılar
ve yazıyorlar/ yazıyoruz…

/bitmiyor kanaması
mevsim aynı, kapanmadı/

sonsuz toprakta yatan
güneşler doğmayacak
nasıl ölçülür, neyle tartılır ayrılıklar?

yürekten dile düşemeyen
çoğalıp
günlerle eksildikçe insan
bakışı, bir tül üzerinden olur hep

dallarından budadıkça zaman
tek göz, tek kol, tek ayaksın
mâlûlsun
yine de
emekli olamazsın acıdan
güz sürükler hoyratça seni

aklından alaşağı etsen/ bıraksan
bırakmaz ki yürek
acı, sana dolanan köklü bir sarmaşık olur
sökemezsin bir türlü
göz pınarından çalıp içer suyu
kuraksın, kuraksın hep…
dünyanda, yedi rengin yedisi de kayıp!

söz de bizim saz da bizim diyemiyorum artık!
umudumun kolu kanadı kırık
acı yâdı esip dururken başımızda
nereye dökülebilir ki
iç ağısındaki infilâk!...


Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.