bir gün kapatıp gözlerini
bütün ölü şairlerin aşkıyla gel yüreğime
dolsun yıldızlar gözlerinden gözlerime

hercai bir menekşe aydınlatsın kanayan yaralarımızı
belki imgeler çıldırırda, yakıverir hasretleri ellerinde
o zaman mutlu oluruz yalnızlar kenti, sevgi beşiğinde

kim bilir
belki de beethoven dinleriz sessiz sessiz
bir telefon çalar ardı sıra
konuşmasını kısa kesip, kapatmasını bekleriz

bir gün en beyaz elbiseni giyip
in tepelerden martıların şehrine
kapat gözlerini iman eder gibi ölüme
avuçlayıp kirpiğinde özlemleri
sesini bırak anlamını yitirmiş seslere

belki ayak izin değer de toprağa
gül biterde ansızın yükselip göğe
sen olduğunu bilirim gülmek için hayalinle

hiç korkmadan sustuğun ezberleri tekrarlayıp
gömüp kederi cehennemin dibine
bir gün bakarsan benim gibi yıldızlara
ve hilale aşık olursan titrek dudaklarınla
bir sayfa aç en beyazından yarınların için

bil ki her andığından dua olacak hasretle
tavaf edecek buhranların şiirin saçaklarında
saçların alıp götürecek tüm kelimeleri

kim bilir
yarınlar için olmasa da
belki de birkez kendin için seveceksin dünyayı

ve ihtiyar olmadan da seveceksin yaşamayı
hiç görmesende mavi gözlü dev ile
çileli bir garip cüceleri

belki o zaman yine aklına gelirim rüyalarında
hatırlayamazsan, çözemesende tam olarak beni
kapat yalnızca yeninde, kapat gözlerini
bütün ölü şairlerin aşkıyla ısıt üşüyen tenini
seviyor olduğumu bilip seni
aç gözlerini

kim bilir
aynı duada karşılaşabiliriz
hem de korkmadan ivedi

...