Bir ambulans geçiyor
caddenin tam ortasından
acı sirenleri
yüreğim dertli

mühür gözlerinde bir bahar sakınıyor
uçan kuşların dilinde ’..merhaba hüzün...’
olgun intiharlardan sakınmış annemin dualarında
bekliyor beni yaşamaya dair ölüm

bir ses duyuyorum her sabah uyanırken
’...şimdi uzaklarda...’ diyor şair
uzaklarda kavuşmak cennetlere
hayaller de artık sarmıyor
rüzgarlar kiralık çiçeklere
yüzüm solgun
umutlar vurgun yemiş
sularım durgun tüm şehirlerde

-anne
nerdeyim ben şimdi böyle elleri bağlı
nerdesin sen, ölüme hasretim bile yaslı

huzursuzum
mutsuzum
sen yoksun yine

tatmin etmez hiçbir eğlence artık beni
ellerim boş sokak ortasında
yalnızlığa serenat düşlerim
en sıcak sözler kadar sıcakken
şarkılarda artık hayallerim
ah, anne yapayalnızım

dizlerimden kanda akmıyor
yalnız yüreğim göçebe sevmelere
akıyor yollarına
kimse anlamıyor beni senin gibi
her gören bir yemin etmişçesine
aynı sözü tekrarlıyor

bu son fasıl belki
belki de son hikaye
akşam olurken yine sensizlik de
varsın aşktan desinler bu derbederliğe
varsın yaşamaktan kimi de
bilmem çare olur mu gelecek yağmurlar
düşer mi dilime nefesin gibi umutlar
saçlarıma düşen aklar oldukça artık
avutur mu beni o mutlu yarınlar

suya düşüp arlanacağına
kirlendi çoğum çok zaman önce
artık boşa dönmelere lanetkar susuşlarım
sarhoş olmuş ellerimde ağrıyan başım

paylaşır mıyım bilmem kederimi
alır mı kimse senin gibi yüreğine
gündüzlerim geceye gark olurken
sonsuzluk hecesi şu mavi denizde

üç günlük ömre sığmıyor artık hiçbir şeyim
ışığında kayıplara karışmış bir garip kaderim

her meltem de aynı matem
her köşe de hep ölüme özlem

ellerinden öpülesi bir kuş çiziyorum bu gece
isyan etmek bile harcım değil kendime
pişmanım anne
doğurduğuna değil de
böyle yaşamaya işte

...