Cumartesi Annelerine-I- Anne! ipini saldılar uçurtmaların artık yüzüm hiç belli değil bana bir umut doğur Plaza de Mayo’da her dilde çıksın neşesi kaldırımların yaşlı ellerindeki kâğıttan resimler soyadımı düşürmüş ağız boşluğundaki ağıt’ların fişeğine ağlama bulut gibi bembeyazım gökyüzünde kayıp bir damla gibi düşerim yoksa çiğ gözlerine ne bir avaz kurtarabilir beni ne de üç beş lakırdı söz sesim hep kayboluyor ışıksız bir oda gibi cumartesileri nereye dönsem ölüm meleği II- Anne! söndürün sokak lambalarını içime doluyor rüzgârın üfürdüğü o barutlu ışık konuşamıyorum ya da kimse beni duymuyor cılız bir yalnızlık kaplıyor tüm bedenimi pandoranın izdüşümü gibi sonsuzluğun gemisinde giden yüzlerce maviden biriyim sanki benim için bekleme kim dinler içinde biriktirdiğin o kayıp hikâye’yi oysa geriye kalan sadece boş bir mezar dileği III- Anne! bir kader çizdiler içinde ben olmayan ne ölüme bir meşale yaktılar ne de var oluşama bir sebep aradılar bu kadar ucuz muydu? yaşam bütün özlediklerimi benden kopardılar şimdi ufuklar sağır dilsiz yakası açık her kayıp dilde beni oynuyor masallar bilirim için sızlar bilirim yok oluyor umutlar Anne! yüzümü sakladığın varlığımı artık kalbinde ara beni Tanrı’nın evinden çağırdılar. ../ O.Şafak/Denizli |
yüzümü sakladığın varlığımı artık kalbinde ara
beni Tanrı’nın evinden çağırdılar.
Yüreğinize sağlık.Başka da bişey diyemeyeceğim... SAYGILAR.