-I-

akademik soytarıların
türev saçmalıkları gibi mecaz sevişmelerim oluyor.

anarşist tohumların
metafizik günceleri çarpıyor yüzüme

poşet giyen kadınların
dominantlığı düşüyor kelimelerime

nereye gitsem aç kalıyor şiir.
eylül yine geldiğinde sancılı bir ritüel bırakacak gözlerime

/bir nebi’nin gözyaşı düşecek cehenneme

bir çocuğun umutsal kalıntısı
ve bir günahın azami hızı durmadan büyüyecek içimde

biliyorum;
en çok yine kırmızıdan kurtulan sebil tenim acıyacak.

-II-

küçülüyor
bir şiir’in parmak aralarında yüreğim

irileşen sesim
hırsız bir lûgat-e durmadan sövüyor

fahişe kahkahalı harfler doğuyor üstüme
kıyafetsiz kalıyor imgesini öptüğün her dudak

/okuduğum dizelerde

sanki ağdalı bir düş bırakıyor koynuma
bıraksam sabaha kadar sevişecek ketum yalnızlığımla

gitmesem! ağız boşluğundan
utanmadan soyacak geceyi üstümden fütursuzca

uyanıyor üstünü örttüğüm sabahlar
bir dağın kızıl yamacından

dilini bilmediğim bir güneşin rengi ısıtıyor
yine kemiksiz diz(e)lerimi

-III-

düşürüyorum aklımı
yalancı bir çayın demsiz havasına
yaz sıcağı söylenceli boş vaazlara

buz tutuyor
sayfaların gölgesinde şiirselliğim

kayboluyor nâzenin
dudaklarımı nezâketten sıyırdığım zaman

derisinden kaçan saçlarım
kurgusuz kurmacalara dökülüyor

kemiklerimden
yalancı tahtalı dizeler düşüyor

kuklacı;
pinokyo palavralığını
şiir saçmalıklarında oynattığı zaman

/tutamıyorum ölüyor gözlerim.

beni kalbinden vuracak gerçek bir şiir yok mu!
söz veriyorum hep canlı kalacak gözlerim..


../ O.Şafak.