Birkaç şey karalamadan önce, İsmet Özel’in ‘’Yaşantı’’şiirindeki şu dizeleri okuyalım istedim:

‘’Yaşamak güzeldir
…
her güzellik bu rengin ardındadır
yaşamak bir başına bu rengi geçebilmez’’
Şimdi asıl renklerimize gelelim:

Umuda seslenişle başlandığı için,biz de içimizdeki umudu dürterek başladık okumaya şiiri,
çünkü bize anlattığı bir şey olmalıydı.İnandık ve bıraktık kendimizi.

I

‘’ bir umut doğur
avuçlarımda kırışan gökyüzüne
uçuşsun grinin elli tonu parmaklarımın arasından’’
Aslında burada bir umutsuzluk var,bizden saklanılan.Eğer o umut doğmazsa üstümüzdeki umutsuzluk
biteviye devam edecek ve dolayısıyla her şey eskisi gibi yerinde kalacak,fakat o umut doğarsa bütün
renkler coşacak.Bir ihtimal var o da umut-suzluk. İnsanın çaresiz kaldı bir an.

‘’…Kırışan gökyüzü’’ kulağa hoş gelen bir imge gerçekten,ama düşünmek bile istemiyorum o görüntüyü.
Belki de gittikçe kırışıyor,kim bilir.’’Korku ve cüzam. Korku’’

Gri: Bitkin.Kararsızlık.Alçak gönüllülük ve denge…

‘’gözlerimde zamanın kaybolduğu o koca dehliz
kayıp kuyruklu uçurtmalar
soluk maviler’’

Burada zaman ve uçurtma karşımıza çıkıyor.Uçurtmaların özgürlüğü ifade ettiği hepimizce malum,
keza zamanın da sonsuzluğu…Umuttan özgürlüğe güzel bir geçiş hani.Ve mavi renginin de aynı anda
hem özgürlüğü ve sonsuzluğu simgelediğini de ekleyince neden böyle bir şey yaptığını anlıyoruz kalemin.
Umut hâlâ var.Bekliyoruz.

Fakat,

‘’nereye baksam umut/suzluk çölü’’
Burada bir umutsuzluk hâkim. Kaldı ki bunu söylemeye bile gerek yok.Kalem kendi haykırmış.
Yok yok umut devam ediyor,sadece her şeye hazırlıklı olmamızı istediği için fısıldıyor.Hepsi bu.

Biz, yolumuza devam edelim:
‘’artık ne zaman büyüyecek
bir çocuğun gamzesindeki o kırmızı tomurcuklar’’

Burada bambaşka bir renk karşımıza çıktı: kırmızı.Yani azmin ve kararlılığın simgesi olan renk.
Burada şehvete mahal yol.Demek istediğim: kararlılık; diğer bir deyişle umut devam ediyor.
Bu sefer de imdada yetişen çocuk oldu,çünkü o kararlılığı bir çocuktan başka kimsenin-
yapamayacağını da çok iyi biliyor.

Akabinde gelen ütopya,duraksamamıza sebep oluyor. Ütopyanın gerçekleşmesi güçken,onunla
yetinmeyip sisli olanına iç çekiyor. Ah Ah bir bilebilsek!..

‘’güneş sımsıcak ısıtsın içimizi’’

Güneşin bizi kurtarmasını bekleyeceğiz hep birlikte.Umutla yine tabii.Ey umut! Sen, nelere kadirsin
bir bilebilsen.Her şey düşünülmüş burada.


Renkler bitti.


II

‘’bir barış getir
içinde dilini bilmediğim tek bir cümle olmasın
kurusun çöp adamların zihnindeki bütün ölü fikirler’’

Barışı kişileştirerek edebi sanatın da kalbinden vurmuş. Yukarıda ifade ettiğim gibi sadece her şey
düşünülmüş bu şiirde.Yanılmadığımı görmek ne güzel.Hele ikinci dize,çok dokundu,duygulanmamak elde değil.
İtiraf: şiirin ayakları,beyni,kısacası her şeyi bu dize diyebilirim.Ve biraz da iğneleyici sözlerin güzelliği.
Olması gerekirdi elbette ki.

‘’Fikirlere kurşun işlemez’’ ama,yanılıyor muyum?
Ama ne demek istediğini anladım, tecahül-arif yapıyorum kendimce.

İşte isyanın çığlığı:

‘’yeterrr diye haykırmasın artık sokaklar’’


Burada bize söz düşmez. Yeter.Yeter!..

Ne dersiniz,Nâzım Hikmet’e bırakalım mı sözü:

ve güneş doğarken hiç umut yok mu
umut umut umut... umut insanda.


‘’kan kokmasın artık hiçbir ülkenin eli’’


Haklısınız!