tenime doğan sert ayazlı sürgünlerin kanatlarında yeşiller
suda seken ömrümle bir akar
tutamam kendimi gözlerime değen kuşların yangınında






avunan düşler dağlarda fırtına
başları karanlığa değen güller susarken gövdemde
ağıtlara gebe dillerin coşkusunda üşür geceler
taze rüzgar gibi eserim bir çocuğun bağrından
aynadaki gölgelere
kalabalık suretlerin kumral aşklarında yutkunur kalbim
sesimde çığlık dalgaların ilmiği upuzun direnme
uykuların geniş yalnızlığında
yetişemezsem boy atan takvimlerin odalarına
sancılarıma kapkara duman iner
örtülür gözlerim
sessizliğin eteğinde sen kıyılarım
yalvaran gülüş
diz kıran günlere



bulut esintisinde bir yara daha

tenim terinde kırılır




hiçbir şehir kabul etmiyor bizi
kabul etmiyor karıncalarla dolu dağınıklığı
arttıkça deprem sızdıran ağızlar
sığınıyoruz mutluluğun ölü topraklar topladığı ay’a
ah vuruluyor kuşlar da
esmer şarkıların sırtını dayadığı duvarlarda
ben
iklimi değişen sabahlarda sayıklıyorum adını
elimde tükenişe kalan son başak




besledikçe buğulu camın ardında hayatı
ğöğsümde silüetinin ateşi avunan yanımda
ki
eski bir aşka öldüğümü söylüyor dağlar
kimse bilmezken baharın hatlarında beni


hadi bana kırmızı güller verin