Üstüne Sıçrayacak Hüznümle

saçlarım ağardıkça değişiyor gündüzlerin şaşkınlığı
kaldırımlar zakkumların harcında uysal sarsak serüvensiz
ve ancak arzulu çocuklar anlar derdimin saflığını sorgusuz
kalbim gereksiz yanıtlar yorgunu balkonunda loş yokluğunun
soluyorum güncelleşerek caddelerde tumturaklı şapşal
tek düze ve pısırık intiharlar yakışmaz başımdaki belayla
göz rengimin daldan dala anlamsızlaşan mağlubiyetine...

bağdaş kurmuş ayrılıklar bekleyedursun kollarımın inceliğini
tenime sırıtkan iklimleri aştığım anlarla yanıyorum kendi benliğimde
içimde biriktirdiğim estetiğin toplamıydı yüzün
ilahi bozyapımın boşluğunu dolduran yekpare biricik tek parça
ey donuk bakışlarımın soyu tükenmiş kanatları vefasız kuğusu
kav huylu parmaklarımda şimşeği evrene seyirlik yağmurlarımızın
soğukluğuna göller demlediğim gözlerimin canına okuyorum...

buğulu dönemleri de eskitince yaz heveslerinin sonunda
pastel tebessümlerin kenarına iliştirdiğimiz coşkuyla
küstahlaşacak acı sandığımız son salı rüyalarımızın
her güne yazılmamış yeni şiirlerle başlayacak mutsuzluk
ve titreyen bu defa sabah kokusundaki beklentisizlik
iğreti umutlardan geriye kalan kirli çarşaflara sinmiş
unutulmayı haberleyen kendine bile yaban hayırsız
kum beji sokak kenarı tozlu yalnızlığımız olacak...

kalp çıkınımda kuru dalları bir zamanlar kahkahalı ormanlarımızın
ödünç umutlarla gitmiyorsa bir ömür ve ayaklarını sürüyorsa düşünce
mayın tarlasına bakan bir uçurumda tutunduğum son ateşimle üşüyorum bil
kipsiz bir dil yarattım bu düşüşüme uykusuz siyah bilinci kumral hüzzamlı
kaşlarının tedirginliğiyle çekilecek esrik tetiğin tam karşısında
dağlayacağım sesimin cinnetini sığırcıkları kaçışacak çocukluğumun
üstüne sıçrayacak hüznümle harmanlanacak bütün bir ömrün...ölmeyeceksin...

Kağan İşçen