terkedilmiş çocuktan önce küstüm kendime
camlara yanaşan dağlar öperken dudaklarımı
saksılara hapsolmuş bela çiçeğim
çığlık çığlığa uyanan kıyılarında




ki toprağında zerreler
bize karışan ben
vazgeçtim bu yüzden
yalnızlığın geceyle buluşmasından
git başımdan
kapılarını gözlerime vuran sevdalar
yüreğime dolan hüzünde sevişmek yasak
kimi sevsem ölüm doğuyor kanımdan
anılar ki
denizin dalgalarında hep sevimsiz
ve aç
deli rüzgarın kollarında büyüyen ağaçlar gibi parçalar
uzansam dallarına kopuyor
öyle büyük bakmalar
ne olacak halim
çivisi çıkmış anlarım
ben
sonbaharda esmer kadın
yağmur gibi dökerken ağrılarını
beyaz açan




karanlığım hem de biraz soğuk



ölme bana sevda
demirleşen bağrıma
kaçarken ayrılıklardan yüzümü vurdular
görme siyah düşlerimi gözbebeklerimde
vallahi girersen başıma
iki dakika yaşayamazsın fikrimi
kaldırımlar yaş
her yer cesed
ayaklanan şehrin uğultusunda ayıklıyamazsın beni
aklın üşür




git başımdan
gözlerimin tenhalığından
sen yok
deniz yok
her yer sis ve
sağır





aydınlığa muhtaç vakitte gel
şimdi umutsuzluğun yorgunluğuyum
sol yanıma acı gibi kapaklanıyor zaman
hem görüyorsun severken bile seni
iyimserim
duyuyor musun rüzgarlarımı
rüzgarla fısıldaşan yaprakları
çoğaldıkça bir bir ölüyor uzaklığıma
arkanda duran güneşe git
yoksa alnımın çizgisinden bulutlar yürüyor
gördüm gökte kudururken
gözlerine dağıldıklarını




kaygılı duruşların gülüşlerinden
ısrarla seni sevdiğimden git diyorum
bela bir çiçeğim
kıyılarımda dağlar
masallar okur
uyuyor musun
yoksa



hüzün ölüm gibi sıçradı yüreğime
ayağa kalkın güz bulaşığı anılar


sevda öldü
bana birşey diyen olmadı


terkedilmiş çocuk gibi küstüm kendime