elbet yüreğim akıntısına kapılacaktı bir denizin
....... Hasreti isa ......

kambur bir ay doğurur gece
elimim tersiyle sildim siyahı
kül üşüyordu koynumda
gözlerinde hasret yangını bir sevda
seni anlatır bana

gülü/yordun
dikense hep sana tutunmak istedi
git şimdi
beni seninle baş başa bırak da git

hüzün
sesinin aralığından kanat çarpan bir kuş sıcaklığında
ki aşk
ateşe esir düşmektir bir anlamda

düş yorgunu yürekler bavullarını atıyorlar peronlara
sana geç kalmışlığımı
bir gülüşle bağışla

madem ki aşka çıplak yakalanıyor insan
ayı kaçırdıkça gözlerin
bir bulutun arkasında saklanan
akşamüstü ben olurum
vurarım kendimi yollara
mecnuna yoldaş olurum

insan nereye giderse gitsin yarasını yanında taşır

ölüm ne ki
kurumuşsa yüreğindeki aşk gülleri

rüya kesiği tüm düşler
bu yüzden gelinler
her yalana gülmesini bilmezler

kır menekşeleri kıskanır bardaktaki suyu
kurur bir anlamda bedenimdeki kuyu
bak ayak seslerin ikişer ikişer iniyor merdivenleri
masala yarım yamalak tutunan bir çocuğun avuçlarındaki
şekerle avut beni

şimdi bir çay bardağında arasam ellerinin sıcaklığını
dudaklarının kıvrımlarından bir yağmur damlası süzülerek geçse
her dönemeçte bir ayrılıkla buluşsa kucağın

elbet yüreğim akıntısına kapılacaktı bir denizin

bu ömrün özetini ancak bir aşk anlatır
çığlığından vurulduğun yerde kal
bu yürek sensizliğe ölerek katlanır

İsa İnan
om bir haziran iki bin on bir / ölüm ne ki / kurumuşsa yüreğindeki ask gülleri ...