EVREN KARANLIĞIkalbinin değil kaderinin götürdüğü yere çark ediyor ayakların dev bir dalgaya bırakıyorsun kendini âniden gırtlağına çöküyor soluksuzluk /ruhuna açılan pencereden bir mahkûmun, zaman kavramını anladığın an!/ kendi sesini duyabiliyorsun yalnızca artıyor sessiz sözcüklerin sus’u... hayat denilen kitabı, doğru okumadıkça hapsedilmiş özgürlüğünle öcünü alıyor senden senden yana olmuyor arkadaşın ayna bitiyor gün bakışların uçuşuyor varlığının tozları başlıyor evren karanlığı ve kan arıyorsun yaşaman için o zaman beliriyor ortaya insâniyetin korkman yersizdir sağlamsa eğer kökün!... Hâdiye Kaptan (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |
bitiyor gün bakışların
uçuşuyor varlığının tozları
başlıyor evren karanlığı
saygılarr...çok güzelll