Kollarımda cansız bir aşk-ı devran büyürken sus yaşanılan şiirde ,şehrimin en ücra köşelerinde sloganlar atılıyor
sensiz düşülmez bir kuyunun gözbebekleri nazar değdirdi serzenişlerle örülü şehrimin damından intihar eden çocuk..

Şiirleri ile yaşayan şair
Yazımı ile şahlanan yürek , bilir misin kalemin hayatla oynaşan bir çocuk misali ...


Öyle derin sevdaların iç acıları hep eşitsizliğe çıkarken tüm varlığını kaniata adıyan şair yine kendimi unutturdun şiirde. Üşümenin ne denli azap olduğunu anladım ne kadar kanım ısınsada şiire boğuyor bütün bedenimi cümleler.Kefenlemek geliyor içimden o kadını ...Farklı zamanların bugünkü yansıması gibi bir perde çekilir gözlerime.

Elimde bohçalanmış tüm sözcüklerim , bir kurşun sıkılsa bir kelime hayat bulur her seferinde.Aşk ölümüne susları biriktirip mezar kokan bir toprağın altına mı saklanmalı ki şairliğimizin infazı ceset kokmasın. Biliyorum nefesi çok uzak bize.

''Benim şehirlerim uyuyan bir ölü'' ki senin şehirlerine dost olmak için yükseldi buğulu seslerim.Şimdi yüreğimi sus yapıp ,
şairliğime kırık bir düğüm atıp bir türlü kıramadığım tabureye inat avurtlarım dolusu sessizliğe ç/ekilmek istiyorum. Ben ki tonlarca ağır kelimelerin yükünü çekemeyecek kadar yaşlandım.
dudaklarımın kenarında esrik imgelerin sahibi olmak için birkez daha şairliğimden geçiyorum.

ki birçok şairin intihar sebebi kalemsin.

saygı ve kalb-i sevgilerimle


'' Yalnızlık Abidesi ''