Saklı Sevdalar Yamacında

saklı sevdalar yamacından inmez
kır soyluluğunda özlem dağlarımın

hüzün dağarcığımda adı sanı bilinmez
terk edilmiş unutulmuş korkak bir kasaba
o küstah renkli gözbebeklerin bana sayrılı

tan ağarırsa kader ağlarını bana örerdi
hiçbir yerde rastlaşmadığımız üzerineydi sanki
bütün senaryo
bulutların bir daha geri gelmemek üzere
bırakmasıydı çocukluğumuzu

ben bir öleceğimi bilmezdim
seni her karşımda bulduğumda
inan her nefes alışımda
ölümü ti’ye alışım bundan
bundan kardeş olduğum
yuvasız kırlangıçlar
kanat çırptığında
göz çukurlarımda
bundan kardeş olduğum
başlığı hırpalanmış
bu ölüm kalım oyununda

aklıma vicdan yarası gibi düşsen
aç kurtlar deşer ya hatıralarımızın
eksik kalmışlığını
eksiklik duygusuyla tamamlanır her ölüm
ve aşktır her yarım kalan

geriye dönüş yok
tüm yollar kapalı
neylersin
dert bir girer bir daha çıkmaz
bulutların gitmesine bir cevabımız olmalıydı
susmak yerine
eksik olmak gibi her yağmurun ilk telaşından
yarım kalmak gibi
umarsız çocukluğun pencereden bakışında
ölümün hesapsızca harcanması gibi

şair şunu demek de istedi
hüzünlü mü değil mi kendi de anlamadı
evlerin dumanına özenerek ağlarken
kitaplarından biriktirdiği her öykü:

“ölümü bu kadar kolay harcarsan eğer
hiçbir aşk ciddiye almaz seni”

Kağan İşçen