Aşkın ve isyanın ateşini harlamaya gereksinimimiz var. Şimdi müthiş bir deformasyon sürerken, aşk sözcüğü de anlamından yalıtılıp içeriği boşaltılıyor, metalaştırılıyor. Artık insanlar birbirlerini satın alınabilen, takas edilebilen vitrin giysileri gibi görmeye başladılar; pazarlığa yatırılıp, çoğu kez salt cinselliğe indirgenen aşk, anlamından kovuluyor...Aşkı tanımlayan, tamamlayan bir öğesinden, dahası ilk öğesiden söz edecek olursak, "tutku"dan ve aşkın öznesi ya da objesinin "tekil"liğinden, eşsizliğinden söz etmek gerekir. Tutku yoksa aramaz, bulmaz, özlemezsiniz; örneğin doğaya tutkun değilseniz erozyonu, buzulların erimesini vb. dert etmezsiniz.Biz biraz da tutkuyla yaşamayan, tutkuyla dövüşmeyen, tutkuyla çalışmayan, tutkuyla sevişmeyen bir toplum olduk. Kavga da bir tutkuyla edilir, aşk da ancak tutkuyla ifade bulur oysa...

Evet işte bu yüzden 'eski dilde' eski sözde, eski kalplerde kaldı aşk...

Ama bence her zaman söylerim 'aşk iki yaranın birbirine değmesidir'

Eski dil de yeni bir şiirdi Ve güzeldi.
SAYGIYLA...