Alıştı Yalnızlığım YalnızlığınaBir sensizlik günüydü Kaybolduğum şehrinde, Ne yana baksam görürüm belki diye Sevinçli hüzünlerle beklemişti yalnızlığım gelişini Kim bilir gecelerdeki soğuk rüzgâr Yeminleriyle sorgulamıştı biten umudu Belki de buğulu pencereden Geleni kollamıştı ağlamaklı gözleri Kalemimden damlamıştı bir gün Yaktığım ağıtların Kül olmuş sevgileri, Şişedeki şarap gibiydi bazen Kan kızılına boyamıştı hayatımı Gittiğinden beri Vurgun yemiş yeni tenleri Güneşle kavrulup yanmıştı oysaki Belki de yaz yağmurlarıyla ıslanıp Aşk sarhoşu olmuştu, Ettiği isyanlarla ötelere gidecekti belki de Ama sensizken ölmek bile haram olmuştu Çünkü ahiret bile, onunla vardı… /Ne yazık ki sen yoktun, Olmayacaktın, Ve alıştı yalnızlığım yalnızlığına Gidişine ve kendine…/ 15.04.11 (İlknur karaca) |
Olmayacaktın,
Ve alıştı yalnızlığım yalnızlığına
Gidişine ve kendine…/
çok güzel dizelerdi
özellikle final çok diri bitmiş...beğeniyle okudum
saygılar